آدما نمیتونن نیمه های گمشده های خودشونو پیدا کنن ، چون هیچ نیمه ی گمشده ای وجود نداره ، اینا که میگن ما دنبال نیمه ی گمشده ایم یا دنبال نصفی از وجودمون که نمیدونیم کجاس ، اینا یه چیزیو درست متوجه نشدن و اون این بود که آدما یه یه روزی ، یه جایی که نمیدونیم چه روزی هستو کجا هست همدیگرو پیدا میکنن ، و ساعت و دقیقه ای که نمیدونن کِی هست وارد روحِ همدیگه میشن بعد تبدیل به یه نفر میشن ، شاید از یک دنیای مجازی باشه اما تمامش واقعی میشه چون روحشون و حسشون واقعی بوده اونقدر واقعی که یه روزی و یه جایی که معلوم نیست چه روزی هست و چه جایی همدیگرو تو بغل گرفتن و ساعت و دقیقه ای که نمیدونن کِی هست لباشون رو لبِ همدیگس. آدما باید روحشونو وارد بدن همدیگه کنن نه اینکه دنبال نیمه ی گمشده ای که وجود نداره بگردن ، شاید همین نزدیکیها کسی باشه که روحش منتظر وارد بدنت بشه اما تو داری دنبال یه نصفِ نیمه آدم میگردی
