تنهایی

یه لحظه هایی تو زندگی هست ،که آدم باید تصمیمات بزرگی بگیره .خودش تنها .تنهای تنها .باید بشینه با خودش خلوت کنه ،حرف بزنه ،درددل کنه ،اصلا باید خودشو بغل کنه و سرشو بذاره رو شو نه هاش ،با نوک انگشتا اشکاشو پاک کنه ،تا آروم بشه .بعد به همه چیز از اول فکر کنه .به همه اون چیزایی که داغونش کردن ،یا به همه اتفاقایی که نباید می افتادن اما افتادن .یه سیگار روشن کنه و زل بزنه به تاریکی .تو سکوت مطلق ،فقط به این فکر کنه که بعد از این دلش میخواد چکار کنه و چی میتونه از بار غمش کم کنه .بعد ساعتها بشینه ،نقشه بکشه و برنامه بریزه .چند ساعت بعد ،وقتی آرومتر شد ،تو آینه نگاه کنه ،دستشو بزنه رو شونه ش وبگه :ممنون رفیق ،بازم خودت به دادم رسیدی ...